6. Bincangkan usaha dan perkembangan ekonomi yang
dilaksanakan di Filipna pada tahun 1953 hingga 1992.
Pada akhir abad ke-19,
pemerintahan Filipina diambil alih oleh Amerika Syarikat selepas berjaya
mengusir Sepanyol bermula pada tahun 1901. Sistem ekonomi Filipina berkembang
pesat sepanjang pemerintahan Amerika Syarikat melalui amalan dasar ekonomi
bebas atau laissez-faire dan sistem kerajaan berbentuk republik demokrasi. Sebahagian
besar daripada kegiatan perdagangan dijalankan dengan Amerika Syarikat dan
import Filipina adalah dari Amerika Syarikat yang menunjukkan kebergantungan
Filipina terhadap Amerika Syarikat. Kerajaan Filipina di bawah Amerika Syarikat
diketuai oleh seorang presiden. Presiden-presiden Filipina sepanjang tempoh
tahun 1953 hingga 1992 telah mengambil beberapa langkah untuk membangunkan
ekonomi di Filipina.
Presiden Ramon Magsaysay yang
memerintah pada tahun 1953 hingga tahun 1957 telah memberi perhatian khusus
kepada masalah ekonomi di Filipina. Beliau telah meluluskan Akta Republik 997
bagi meningkatkan kuasa eksekutifnya dan memulakan Rancangan Lima Tahun untuk
membangunkan ekonomi negara. Rancangan Lima Tahun yang dimulakan telah menjana
1.7 juta pekerjaan kepada rakyat Filipina seterusnya mengurangkan kadar
pengangguran. Beliau telah mengambil langkah dengan mengatasi masalah ekonomi
dan melindungi kebajikan rakyat, mewujudkan National Resettlement and
Rehabilation Administration, membentuk Suruhanjaya Penyewa Pertanian,
melindungi dan mempelbagaikan industri tempatan, memperkenalkan Sistem Margrate
dan Sistem Masagana untuk meningkatkan pengeluaran padi dan menubuhkan
Presidential Assistant for Community Development (PACD) untuk membantu
masyarakat petani luar bandar.
Carlos Garcia mengambil alih
jawatan presiden Filipina dari tahun 1957 hingga tahun 1961. Beliau telah
meneruskan dasar ekonomi yang dilaksanakan sebelum ini oleh Presiden Magsaysay.
Beliau berusaha melindungi kepentingan rakyat dengan mengutarakan slogan
‘Utamakan Bangsa Filipina’, mengutamakan ekonomi laissez-faire atau pasaran
bebas dan mengelakkan penguasaan ekonomi oleh Amerika Syarikat. Beliau telah
berjaya menjadikan Filipina sebagai pengeluar kelapa kering dan gula yang utama
di dunia pada tahun 1961.
Diosdado Pangan Macapagal menjadi
presiden Filipina pada tahun 1961 hingga tahun 1965 dan menghadapi cabaran
besar dalam pemerintahannya akibat inflasi, pembahagian tanah dan desakan
tuntutan ke atas Sabah. Namun, beliau telah menjalankan beberapa usaha
pemulihan ekonomi seperti meningkatkan pengeluaran makanan. Selain itu, beliau
juga telah menghapuskan kawalan pertukaran asing, mengawal keuntungan keluar
dan memperkenalkan kawalan harga. Beliau turut menekankan sektor pertanian
seperti kelapa kering, tanaman tebu, abaka dan nanas sebagai hasil eksport.
Beliau turut memajukan bidang perindustrian seperti industri ringan,
pembungkusan, dan pemasangan. Dalam masa yang sama, industri besi keluli juga
dimajukan. Lembaga Kelapa Filipina ditubuhkan bagi mengasingkan industri gula
dan kelapa berikutan kedua-duanya menjadi penyumbang utama dalam hasil eksport
Filipina.
Pada 30 Disember 1965, Ferdinand
Marcos dilantik sebagai presiden Filipina yang baru. Beliau telah membangunkan
infrastruktur seperti jalan raya, jambatan dan kemudahan awam. Beliau juga
telah meluluskan Akta Galakan Pelaburan 1967 bagi menggalakkan kemasukan modal
pelabur asing. Akta ini merupakan satu cara yang lebih berkesan untuk membasmi
kemiskinan di Filipina. Beliau juga telah meletakkan perancangan ekonomi di
bawah tanggungjawab Lembaga Pembangunan dan Ekonomi Negara pada tahun 1973.
Langkah ini telah membantu mengagihkan pendapatan rakyat secara adil dan
merangsang pembangunan ekonomi di samping menstabilkan sistem kewangan negara.
Corazon Aquino merupakan presiden
Filipina dari tahun 1986 hingga 1992. Beliau telah meneruskan Rancangan
Pembangunan bagi menghapuskan kemiskinan
dalam kalangan rakyat luar bandar dan mengurangkan pengangguran. Beliau juga
menggalakan penyertaan pihak swasta dalam pelbagai bidang seterusnya
meningkatkan peluang pekerjaan. Beliau turut memperuntukkan bajet kepada sektor
awam dalam bentuk pinjaman, subsidi dan sebagainya. Langkah seterusnya ialah
mengawal pergerakan mata wang dengan menentukan tanggungjawab Bank Negara
bertujuan menarik kemasukan pelabur asing dan mengatasi defisit kewangan negara.
Beliau telah menghapuskan amalan rasuah dan penyelewengan serta pinjaman lapuk
daripada rejim pemerintahan Presiden Marcos dahulu.
Kesimpulannya, presiden-presiden
Filipina dari tahun 1953 hingga 1992 telah berusaha melaksanakan pelbagai dasar
pembangunan ekonomi bagi menggalakkan pertumbuhan ekonomi di Filipina.
Pertumbuhan ekonomi yang dinikmati Filipina sepanjang tempoh tahun tersebut
telah meningkatkan taraf hidup masyarakatnya dan pertambahan kemudahan sosial
di Filipina.
No comments:
Post a Comment